بَشه ویی با. یَنی چَه؟ کِی مایَن؟
: برو گُمشو.
: وَختی مایَن کو ای نفری دس پی خیلی ناراحتییَن و مَنَِگَِشُن ژو بِینَن. هَمَِنی بالا ژو رَه مایَن: مو پَِرُنی چَشُن پی کَِنار شَه، بَشه ویی با.
شَِما یِه دَرَه ای وَختی نَنا هَما دَس پی عاصی مَِبّییَه ماتِش:
: بَشه وی با مو پَِرُنی چَشُن پی، دیری نَشا وَِرگ تَه مُخورِه.
باز ژین دَِل مَِنَِرَِما کو هما نَِفرینی هاکَِرِه. وَختی هم ماتِش: بَشَه وی با، سفارشَم ماکَِردِش کو دیری نشا. خدا همه یی رَِفتگانُن بیامرزه.
نَه حالا نَنا مَِبو، نَه عامی بَبَه.
: نه خاله مادر می شود، نه عمو پدر.
: قدیم رَسم با، اگَه ای میرد مَِمَِرد کو جَنییَه وَچِه مَِدَِردِش، برایی انی کو ژو وَچِه یَتیم نَبین و ژین جَِنییَه ای وَخت جایی دیگری شی ناکَِرِه کو وچِه اینی میردی تیی دستی گُوْز بَبین، اون میردَِکِه بَِرار، خوشتُن بَِرار جَِنین مَِبَِردِش. یا وختی کو ای میردی جَِنییَه مَِمَِردَه به هَمَن دلیل خوشتُن جَِنین خوواکَِر مَِبَِردِش. با وجودی اَِنی، بَعد مَِدیشُن: نه حالا ننا مَِبو وُ نه عامی بَبَه.
پیل همیسَه رَف اَِشتَه، وختی مَِگَه وِیگی، بِینی پا دیمَه چیچی مَِندِه؟
: ها، پیل چیی خایرییَه، اَمّا به چه قیمتی؟ وَختی مَِگَه پیل دار بَبا، بِینی چُن نَفَِری تَه تَیی پییُن لَتَه پارَه کَِرچَه؟ اَِنطور خایره کو تو پیل دار بَببا، ولی مَرتُمی هَر بلایی ژون سَرَِما تَه گَل عیبی نَِدَِربو؟ پَس اَِنسانیت کُشیچی؟
جووَه بَِچَِردی پی، خَرَه سیر مَنَِبو. منابو هم مایَن.
: از (علف کناره های) جوی چریدن، خر سیر نمی شود.
: کناری جووُن ای علفی مختصری سُوز مابو، کو ژینَه ماشُّن: بَلمَه. ملیمه کو خره با بَِچَِردی اَِن عَلَِفُن سیر منابو. پس علفی ویشتری لازم داره. وختی مِینی ای نفری مگی با سورچرُنی خوشتُن اموراتی زندگی بَوییَِرَِنِه، به طعنه ژو رَه مایَن: جووَه بَِچَِردی پی خره سیر منابو.
جوواب منارزین ؟؟
اگه باتُّن کُجَه مایَن: سیر بَِبِه؟ کُجَه مایَن: سیر وابِه؟
اگه چی بُخوربیت ( منظورغذاهای جامد و خوردنی)، ماپرسَن: سیر بَِبِه؟
امّا اکه اُو یا شربت واخوربیت (منظور نوشیدنیها )، ماپَِرسَن: سیر وابِه؟
جین بَری وُ کَِلاتَه؟
: دَرِ دو لَتی و کلاته ؟ ( دهات ).
: اَِنَه مَثَِلَه وختی مایَن کو ای چی ای جایی رَه خیلی زییاد بو. یا دو چیی کو با هم جور مَِنِن، هُماهَِنگی نَِدارَن.
جین بَری= بَری دولَتی کو ژویری و ژیری ژو گُلمیخی بوکوواتِیَن. ای چَِفت داره کو بر قلف مَِکَِرَن، دو برکویی دارِه، ای میردُنَه ایَم جَِنّییُنَه.
چَشتَه خور صاب سلیقه هَم مبو !!!
: چشته خور صاحبِ سلیقه هم می شود.
چشته خور اونی رَه مایَن کو در حقّی ژو چُن دفه محیبت هاکَِرچَه، اَِسَه بد عادت ببیچی. ژو توقع هم ژویری شیچی فکر ماکَِرِه تَه وظیفِه یَه کو ژو کُمَِک کَه. اون وخت خوشتُن خوش سلیقه گری پی، تَه رَه تعیینی تکلیفی هم ماکَِرِه. اَِسَه کییَه کو ژو افادِه جَمَه کَِرِه؟ همنی بالایَه کو مایَن: چشته خور، میراث خورَم مبو. هِچی ژو رَه نوایا طلبی میراثی هم ماکَِرِه.
چَشی دَِمَِبَِستِه، آلَه ماکَِرِه. یعنی چه؟ کُجَه مایَن؟
: چشم هایش را می بندد، دهانش را باز می کند.
اَِنَه اصطلاحَه بابَِتی ای نفری پُررو، بی مُلاحیظه، بی چاکَه دهنی ره ماین کو هِشکینَه احترام قائل نییَه، وختی اینی نفری رَه درگیر مبو هرچی ژو آله پی بیرینما مایِه. حتّا اونی کو ژو نون بخورچِش. ممکنه تُهمتَم به آدمی بکووِه.
= چوتا ،همیشَه تَیی سَبِه مَنَِمُنِه.
: جوجه همیشه زیر سبد نمی ماند.
: چوتُن تا کَسینییَن ژون تَیی سَبِه نییامَِدارَن تا کَِلا یا رووآ ژون نَبَِرِه. یا دله حوضی نَکَن خفه بَبین. کمی کو گُوْز بَِبِن اونقدی کو رووآ نَزُنِه ژون بَرِه، اَِنقَد پَرَه بالی موکوئَن تا سَبَه چَپَه ببو اونوخت هوشتَِرَه تیی سبه پی بیرین مِین.
اَِسَه وختی کو جَِوُنی چیز فَمی مَِبین دیگه پییَِرَه مار هکاتی گوش مناکَِرَن و دَنین کییِه بُند مَنَِه بین هر کاری ژون دَِلی گییا ماکَِرَن. البته وَشکی اَِنطورییَن. دُتی باز وِیتَِرییَن ویشتَِری پییَِره مار هکاتی گوش ماکَِرَن. قدیم کو اَِنطور با، اَِسَه منه زُنون. پس زیکی هرچه گُوْزتَِری مَِبین، خوداختیارتری مَِبین، هَمنی بالا مایَن کو: چُوِتِه همیشه تیی سَبِه منَِمُنَن.
چو ،تَیی پَِلاسی پی بیرینَِچِش
: چوب را از زیر پلاس (نوعی زیرانداز) بیرون آورده.
ملیمه، وختی ای نفر چو ژو دَس دبو، ژو جَِسارَِتَم ویشتَِری مَِبو. اَِنَه مَثَِلَه در مقامی تعجبی در موردی وَچِیی مایَن کو تا اَِسَه به علّتی ناتوانی اذیت و آزاری نَِدَِرچِش، اَِسَه کو ای کمی زور دَِکَِرچِش، دارِه اذیّت ماکَِرِه. یعنی کو تازَه اَِن اُوولی ژو اذیّتییَه.
چو، خَِرسی دَس کَِچی.
: چوب به دست خرس افتاده است.
: هَمنطوری آدم خرسی حریف منَِبو، چه بَرَِسِه کو چو هم ژو دس کِه. اَِنَه مَثَِلَه بابتی ای آدمی مایَن کو به خودیی خود مردم آزاری ماکَِرچِش، اَِسَه اییَه کاری هم ژو دِچیشُن کو مَِزُنِه خوشتُن کارین زوری پی هم استفاده هاکَِرِه. دیگه هِشکین ژو حریف منَِبو. همنی بالا مایَن: چو خرسی دَس کَِچی. منظور ژو پست و مقامییَه کو باعثی اذیت و آزاری ویشتری مبو.
چو دَس گیرِه، صِی نَفَِرُن کُتَِکی مُخورِه
: چوب به دست بگیرد، کتک صد نفر را می خورد.
آدم وختی چو ژو دَس دبو، ژو جَِسارَِت زیاد مَِبو. وختی کو ای نفر چو ژو دَس دبو وُ کُتَِکی بَخورِه، معلیمه کو خیلی بی عُرضِیَه.
: اَِنَه مَثَِلَه به شوخی ای نفری رَه مایَن کو پُررووَه، جَِسارَِت داره، ولی زور نداره. پُرروگَِری هم ماکَِرِه. َاَگَِه چو هم دَس گیرِه، بازَم ژو دومَِسازَن. وختی مَِگَِشُن ژو شیر وپاکَِرَن، اَِنَه مَثَِلَه ژو رَه مایَن، ژو بَِخییالی کو مایَن چو دس گیرِه صِی نفرُن دومَِسازِه. مَِشو جَِلو، بی عُرضَِگی پی کُتَِکی مُخوره وُ مِی دَِمبال. بازَم ژو رو کمی منابو.